Zespół Kehrera, znany też jako choroba wdowia to dysfunkcja seksualna, która dotyka kobiet o prawidłowym poziomie libido, ale niezaspokojonych seksualnie przez swoich partnerów. Zespół ten może mieć poważne konsekwencje dla zdrowia fizycznego i psychicznego kobiet, dlatego warto wiedzieć, jak go rozpoznać i leczyć.
Przyczyny zespołu Kehrera
Zespół Kehrera jest spowodowany brakiem zaspokojenia potrzeb seksualnych u kobiet. Może to wynikać z różnych sytuacji, takich jak:
- nieobecność partnera, np. z powodu pracy w innym mieście lub kraju, długich wyjazdów lub rozstania;
- niska aktywność seksualna partnera, np. z powodu zmęczenia, stresu, choroby lub starzenia się;
- niesatysfakcjonująca jakość współżycia seksualnego, np. z powodu przedwczesnego wytrysku, zaburzeń erekcji, braku orgazmu u kobiety lub niedopasowania preferencji erotycznych;
- konflikty i problemy w związku, np. z powodu nieporozumień, zdrady, braku zaufania lub komunikacji.
Wszystkie te czynniki mogą prowadzić do poczucia odrzucenia, frustracji, samotności i niskiej samooceny u kobiet. Niektóre kobiety mogą próbować szukać zaspokojenia poza związkiem, ale to nie rozwiązuje problemu, ponieważ u podłoża zaburzenia leży potrzeba akceptacji i bliskości ze stałym partnerem.
Objawy zespołu Kehrera
Zespół Kehrera charakteryzuje się dwiema fazami objawów. Pierwsza faza to nadmierne pobudzenie psychoruchowe i emocjonalne. Kobiety mogą odczuwać:
- rozdrażnienie, nerwowość, agresję lub płaczliwość;
- bezsenność, zmęczenie, bóle głowy lub mięśni;
- zaburzenia apetytu, nudności lub wymioty;
- zaburzenia miesiączkowania, np. nieregularność, skrócenie lub wydłużenie cyklu;
- objawy podobne do zespołu napięcia przedmiesiączkowego (PMS), np. wzdęcia, bóle piersi czy trądzik.
Druga faza to rozwój dolegliwości somatycznych dotyczących narządów miednicy małej. Kobiety mogą skarżyć się na:
- bóle podbrzusza i okolicy kości krzyżowej;
- żylaki naczyń miednicy małej, warg sromowych i podudzi;
- świąd sromu i pochwy, upławy lub infekcje intymne;
- obrzęk i zgrubienie macicy, brak wydzieliny szyjkowej;
- pogrubienie, skurcze i bolesność więzadeł krzyżowo-macicznych.
Objawy te mogą być mylone z innymi schorzeniami ginekologicznymi lub urologicznymi i często nie są właściwie diagnozowane i leczone.
Leczenie zespołu Kehrera
Leczenie zespołu Kehrera powinno być kompleksowe i uwzględniać zarówno aspekt fizyczny, jak i psychiczny problemu. Najważniejszą rolę odgrywa terapia partnerska, która ma na celu poprawę komunikacji, zrozumienia i zaangażowania w związek. Terapia ta może pomóc w rozwiązywaniu konfliktów, budowaniu zaufania, odkrywaniu potrzeb i preferencji seksualnych oraz nauce technik zwiększających satysfakcję z współżycia.
Jeśli terapia partnerska nie przynosi efektów lub nie jest możliwa, np. z powodu braku zgody lub obecności partnera, można zastosować inne metody leczenia. Jedną z nich jest metoda autostymulacji, czyli masturbacja, która może pomóc kobiecie w osiągnięciu orgazmu i rozładowaniu napięcia seksualnego. Metoda ta wymaga jednak akceptacji i pozytywnego nastawienia ze strony kobiety.
Inną metodą jest farmakoterapia, która polega na podawaniu leków obniżających poziom libido i zmniejszających pobudzenie seksualne. Metoda ta jest jednak kontrowersyjna i ma wiele skutków ubocznych, dlatego nie jest zalecana jako pierwszy wybór leczenia.
W niektórych przypadkach objawy zespołu Kehrera mogą ustąpić samoistnie, np. po nawiązaniu nowego, satysfakcjonującego związku partnerskiego lub po zmianie sytuacji życiowej.
