Kolagen to białko, które stanowi podstawę tkanki łącznej w naszym organizmie. Jest odpowiedzialny za sprężystość, elastyczność i nawilżenie skóry, włosów, paznokci, stawów i kości. Niestety, z wiekiem jego produkcja spada, co prowadzi do pojawiania się zmarszczek, wiotczenia skóry, bólu stawów i innych problemów. Dlatego wiele osób sięga po suplementy z kolagenem, które mają pomóc w uzupełnieniu jego niedoboru i poprawie wyglądu i samopoczucia. Jedną z najpopularniejszych form suplementacji jest kolagen do picia. Czy jest on skuteczny i bezpieczny? Jak go stosować i jakie są jego zalety i wady? Odpowiadamy na te pytania w naszym artykule.

Co to jest kolagen do picia?

Kolagen do picia to forma hydrolizowanego kolagenu, która jest przeznaczona do przyjmowania doustnego. Występuje w postaci gotowego do spożycia płynu w butelkach, shotach, a także jako rozpuszczalny w wodzie proszek. Kolagen do picia zawiera zazwyczaj dodatkowe składniki, takie jak witaminy, minerały, ekstrakty roślinne czy kwas hialuronowy, które mają wspomagać jego działanie i wzbogacać jego wartość odżywczą.

Kolagen do picia swoje właściwości zawdzięcza niewielkim peptydom, które są aktywne biologicznie i łatwo przyswajalne przez organizm. Po spożyciu kolagenu, peptydy te są wchłaniane przez układ trawienny i przenikają do krwiobiegu. Następnie docierają do tkanek łącznych, gdzie pobudzają fibroblasty do produkcji endogennego kolagenu, odżywiają je (dostarczając aminokwasów kolagenotwórczych) i spowalniają procesy degeneracji. Ponadto peptydy kolagenowe wpływają na zwiększenie syntezy kwasu hialuronowego oraz glikozoaminoglikanów – glukozaminy i chondroityny. Łagodzą również stres oksydacyjny – uszkadzanie komórek przez wolne rodniki.

Jakie są korzyści z picia kolagenu?

Kolagen do picia ma wiele korzyści dla zdrowia i urody. Oto niektóre z nich:

• poprawa wyglądu i kondycji skóry – kolagen do picia pomaga w spłyceniu i wygładzeniu zmarszczek na czole, wokół ust, pod oczami i na szyi; ujędrnia i nawilża skórę nie tylko na twarzy, ale także na całym ciele; poprawia owal twarzy i redukuje opuchliznę pod oczami; zapobiega powstawaniu rozstępów i cellulitu; przyspiesza gojenie się ran i blizn.
• poprawa wyglądu i kondycji włosów i paznokci – kolagen do picia wzmacnia włosy od nasady po końce; zapobiega ich łamliwości, wypadaniu i rozdwajaniu się; nadaje im połysk i objętość; poprawia stan skóry głowy; wzmacnia paznokcie i zapobiega ich łamaniu się i rozdwajaniu.
• poprawa wyglądu i kondycji stawów i kości – kolagen do picia regeneruje chrząstkę stawową; łagodzi ból i zapalenie stawów; poprawia ruchomość i elastyczność stawów; zapobiega chorobom zwyrodnieniowym stawów; wzmacnia kości i zapobiega osteoporozie.
• poprawa wyglądu i kondycji mięśni – kolagen do picia wspomaga budowę i regenerację mięśni; poprawia siłę i wytrzymałość mięśniową; zapobiega kontuzjom i urazom mięśniowym; wspiera spalanie tkanki tłuszczowej i kształtowanie sylwetki.
• poprawa wyglądu i kondycji zębów i dziąseł – kolagen do picia wzmacnia szkliwo zębów i zapobiega próchnicy; poprawia stan dziąseł i zapobiega krwawieniu i zapaleniu; wspiera leczenie paradontozy i zapobiega recesji dziąseł.
• poprawa funkcji układu pokarmowego – kolagen do picia regeneruje błonę śluzową żołądka i jelit; łagodzi objawy refluksu, wrzodów, zaparć, biegunki, zespołu jelita drażliwego i nieszczelności jelitowej; wspiera trawienie i wchłanianie składników odżywczych.
• poprawa funkcji układu krążenia – kolagen do picia wzmacnia ściany naczyń krwionośnych i zapobiega ich uszkodzeniu; obniża ciśnienie krwi i poziom cholesterolu; zapobiega miażdżycy, zakrzepom, zawałom i udarom.
• poprawa funkcji układu nerwowego – kolagen do picia wspiera ochronę osłonek mielinowych nerwów; poprawia przewodnictwo nerwowe i komunikację między komórkami nerwowymi; łagodzi objawy stresu, depresji, lęku, bezsenności, migreny i chorób neurodegeneracyjnych.

Jak stosować kolagen do picia?

Kolagen do picia należy stosować zgodnie z zaleceniami producenta. Zazwyczaj poleca się spożywać go raz dziennie, najlepiej rano na czczo lub wieczorem przed snem. Dawkowanie zależy od formy produktu. Jeśli jest to płynny kolagen w butelce lub shocie, wystarczy wypić całą porcję. Jeśli jest to proszek, należy rozpuścić go w szklance wody lub innego napoju. Niektóre produkty można dodawać także do jogurtu, koktajlu, zupy czy owsianki.

Kolagen do picia powinien być spożywany regularnie przez co najmniej 3 miesiące, aby uzyskać optymalne efekty. Po tym czasie można zrobić przerwę lub kontynuować suplementację według własnego uznania. Efekty stosowania kolagenu do picia mogą być widoczne już po kilku tygodniach, ale są one indywidualne i zależą od wielu czynników, takich jak wiek, stan zdrowia, styl życia czy dieta.

Jakie są skutki uboczne picia kolagenu?

Kolagen do picia jest uważany za bezpieczny suplement diety, który nie powoduje poważnych skutków ubocznych. Jednak niektóre osoby mogą odczuwać niepożądane reakcje alergiczne lub nietolerancje na niektóre składniki produktu. Mogą to być objawy takie jak:

• wysypka, pokrzywka, swędzenie lub obrzęk skóry,
• nudności, wymioty, biegunka lub zaparcie,
• ból brzucha, wzdęcia lub gazy,
• ból głowy, zawroty głowy lub senność,
• uczucie gorąca, potliwość lub dreszcze.

Jeśli wystąpią takie objawy, należy:

• zaniechać stosowania kolagenu do picia i skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą,
• sprawdzić skład produktu i upewnić się, że nie ma się alergii lub nietolerancji na żaden z jego składników,
• wybrać inny produkt z kolagenem, który lepiej odpowiada naszym potrzebom i preferencjom.

Ciśnienie krwi to siła, z jaką krew naciska na ściany naczyń krwionośnych. Jest to jeden z najważniejszych parametrów zdrowia, który wpływa na pracę serca i układu krążenia. Zbyt wysokie lub zbyt niskie ciśnienie krwi może być przyczyną wielu poważnych chorób i dolegliwości. Dlatego warto regularnie mierzyć ciśnienie krwi i znać jego normy.

Normy ciśnienia krwi u dorosłych

Średnie ciśnienie krwi u dorosłego człowieka wynosi 120/80 mm Hg (jako pierwsze podaje się ciśnienie skurczowe, czyli w momencie wyrzucenia krwi do tętnic przez serce, a jako drugie ciśnienie rozkurczowe, czyli w momencie pomiędzy skurczami serca) . Wartości te mogą jednak wahać się w zależności od wieku, trybu życia, stanu zdrowia i innych czynników. Obecnie Polskie Towarzystwo Nadciśnienia Tętniczego oraz Europejskie Towarzystwo Kardiologii za maksymalną dopuszczalną wartość ciśnienia skurczowego u dorosłego człowieka uznaje 140 mm Hg oraz maksimum 90 mm Hg w przypadku ciśnienia rozkurczowego . Powyżej tych wartości diagnozowane jest nadciśnienie tętnicze, które dzieli się na trzy stopnie:

• nadciśnienie 1. stopnia: 140-159/90-99 mm Hg
• nadciśnienie 2. stopnia: 160-179/100-109 mm Hg
• nadciśnienie 3. stopnia: 180/110 mm Hg lub więcej

Za prawidłowe ciśnienie u osób starszych uznaje się nieco wyższe wartości niż u młodszych:

• do osiągnięcia 65 roku życia: 120-129/70-79 mmHg
• dla osób powyżej 65 aż do 80 roku życia: 130-139/70-79 mmHg
• po 80 roku życia: 130-149/70-79 mm Hg 

Jak mierzyć ciśnienie krwi?

Aby prawidłowo zmierzyć ciśnienie krwi, należy użyć odpowiedniego sprzętu i przestrzegać kilku zasad. Najlepiej mierzyć ciśnienie rano, przed śniadaniem i zażyciem leków, lub wieczorem, przed snem. Przed pomiarem należy unikać stresu, wysiłku fizycznego, palenia papierosów, picia alkoholu i kawy. Należy usiąść wygodnie na krześle z oparciem, z nogami opartymi o podłogę i ręką lekko zgiętą w łokciu. Mankiet aparatu do pomiaru ciśnienia należy umieścić na ramieniu około 2 cm powyżej łokcia i upewnić się, że jest dobrze dopasowany. Należy unikać mówienia i poruszania się podczas pomiaru. Po pierwszym pomiernie warto odczekać kilka minut i powtórzyć pomiar na tej samej ręce. Jeśli wyniki są znacznie różne, należy wykonać trzeci pomiar i obliczyć średnią arytmetyczną .

Nadciśnienie – przyczyny, objawy i leczenie

Nadciśnienie tętnicze to stan, w którym ciśnienie krwi przekracza dopuszczalne normy. Jest to bardzo częsta i niebezpieczna choroba, która zwiększa ryzyko zawału serca, udaru mózgu, niewydolności nerek, choroby wieńcowej i innych powikłań. Szacuje się, że nadciśnienie dotyka około 30% dorosłych Polaków .

Przyczyny nadciśnienia mogą być różne i zależą od rodzaju nadciśnienia. Wyróżnia się nadciśnienie pierwotne (idiopatyczne), które nie ma jednoznacznie ustalonej przyczyny, ale wiąże się z czynnikami genetycznymi, środowiskowymi i stylu życia. Do tych czynników należą m.in.:

• otyłość
• dieta bogata w sól, tłuszcze i cukry
• brak aktywności fizycznej
• palenie tytoniu
• nadużywanie alkoholu
• stres
• zaburzenia snu

Nadciśnienie wtórne to nadciśnienie spowodowane inną chorobą lub lekami. Do takich chorób należą m.in.:

• choroby nerek
• choroby tarczycy
• choroby nadnerczy
• zwężenie tętnicy nerkowej
• ciąża

Nadciśnienie często nie daje żadnych objawów i dlatego nazywane jest “cichym zabójcą”. Objawy mogą pojawić się dopiero w zaawansowanym stadium choroby lub w sytuacjach kryzysowych. Do typowych objawów nadciśnienia należą:

• bóle głowy
• zawroty głowy
• nudności i wymioty
• duszność
• kołatanie serca
• zaczerwienienie twarzy
• krwawienie z nosa

Leczenie nadciśnienia polega na zmianie trybu życia i stosowaniu leków obniżających ciśnienie krwi. Zmiana trybu życia obejmuje:

• redukcję masy ciała
• ograniczenie spożycia soli, tłuszczów i cukrów
• zwiększenie spożycia warzyw, owoców i błonnika
• uprawianie regularnej aktywności fizycznej
• unikanie palenia tytoniu i picia alkoholu
• radzenie sobie ze stresem i relaksacja

Leki obniżające ciśnienie krwi są dobierane indywidualnie przez lekarza i należy je przyjmować zgodnie z zaleceniami. Do najczęściej stosowanych grup leków należą:

• inhibitory konwertazy angiotensyny (ACEI)
• antagoniści receptora angiotensyny II (ARB)
• beta-blokery
• diuretyki
• blokery kanału wapniowego

Niedociśnienie – przyczyny, objawy i leczenie

Niedociśnienie tętnicze to stan, w którym ciśnienie krwi jest niższe niż norma. Nie zawsze jest to objaw chorobowy, ponieważ niektóre osoby mają naturalnie niskie ciśnienie krwi i nie odczuwają żadnych dolegliwości. Niedociśnienie może być jednak również spowodowane innymi czynnikami, takimi jak:

• odwodnienie organizmu
• utrata krwi
• reakcje alergiczne
• infekcje bakteryjne lub wirusowe
• niedoczynność tarczycy lub nadnerczy
• niedobór witamin lub żelaza
• leki obniżające ciśnienie krwi lub inne leki

Objawy niedociśnienia mogą być podobne do objawów nadciśnienia, ale są zazwyczaj łagodniejsze i ustępują po odpoczynku lub przyjęciu płynów. Do typowych objawów niedociśnienia należą:

• bóle głowy
• zawroty głowy
• osłabienie i zmęczenie
• nudności i wymioty
• bladość skóry
• zimne poty
• omdlenia

Leczenie niedociśnienia zależy od jego przyczyny i nasilenia objawów. W niektórych przypadkach wystarczy zmiana trybu życia i nawyków żywieniowych, takich jak:

• picie wystarczającej ilości wody
• spożywanie regularnych posiłków bogatych w białko, węglowodany i sól
• unikanie nagłych zmian pozycji ciała
• noszenie luźnej odzieży
• unikanie nadmiernego wysiłku fizycznego i gorąca

W innych przypadkach konieczne może być stosowanie leków podnoszących ciśnienie krwi lub leczenie choroby podstawowej, która powoduje niedociśnienie. Do leków podnoszących ciśnienie krwi należą m.in.:

• leki sympatykomimetyczne.
• leki mineralokortykoidowe
• leki antyhistaminowe.

Mięso jest jednym z najczęściej spożywanych produktów zwierzęcych w naszej kulturze. Zawiera wiele cennych składników odżywczych, takich jak białko, żelazo, cynk czy witamina B12. Jednak mięso ma także swoje ciemne strony – może być źródłem tłuszczu nasyconego, cholesterolu, hormonów czy antybiotyków. Czy po 50. roku życia warto zrezygnować z mięsa i przejść na dietę wegetariańską? Jakie są zalety i wady takiego wyboru? Sprawdź, co mówią eksperci.

Dieta wegetariańska – co to jest i jakie są jej rodzaje?

Dieta wegetariańska to sposób odżywiania oparty na produktach roślinnych, z wykluczeniem lub ograniczeniem produktów zwierzęcych. Istnieje kilka rodzajów diety wegetariańskiej, w zależności od tego, jakie produkty zwierzęce są dopuszczalne:

• Laktovegetarianizm – dieta oparta na produktach roślinnych oraz nabiale.
• Owovegetarianizm – dieta oparta na produktach roślinnych oraz jajach.
• Weganizm – dieta oparta wyłącznie na produktach roślinnych.

Dieta wegetariańska może być motywowana różnymi przyczynami, takimi jak: etyka, ekologia, religia, zdrowie czy osobiste preferencje. Niezależnie od powodu przejścia na dietę wegetariańską, ważne jest, aby była ona prawidłowo zbilansowana i dostarczała organizmowi wszystkich niezbędnych składników odżywczych.

Dieta wegetariańska – korzyści dla zdrowia

Dieta wegetariańska ma wiele korzyści dla zdrowia, o ile jest odpowiednio skomponowana i uzupełniana o suplementy w razie potrzeby. Według badań naukowych, dieta wegetariańska może:

• Obniżać ryzyko chorób układu krążenia, takich jak nadciśnienie, miażdżyca czy zawał serca. Jest to związane z niższym spożyciem tłuszczu nasyconego i cholesterolu oraz wyższym spożyciem błonnika, antyoksydantów i potasu.
• Zapobiegać otyłości i cukrzycy typu 2. Dieta wegetariańska sprzyja utrzymaniu prawidłowej masy ciała i poprawia wrażliwość komórek na insulinę. Jest to związane z niższym spożyciem kalorii i wyższym spożyciem błonnika oraz produktów pełnoziarnistych.
• Chronić przed niektórymi rodzajami nowotworów. Dieta wegetariańska może zmniejszać ryzyko raka jelita grubego, piersi, prostaty czy trzustki. Jest to związane z niższym spożyciem czerwonego mięsa i przetworzonego mięsa oraz wyższym spożyciem warzyw i owoców.
• Poprawiać stan skóry, włosów i paznokci. Dieta wegetariańska dostarcza wielu witamin i minerałów, które są niezbędne dla zdrowego wyglądu i kondycji skóry, włosów i paznokci. Jest to związane z wyższym spożyciem witaminy A, C, E, biotyny, kwasu foliowego, żelaza, cynku i krzemu.

Dieta wegetariańska – zagrożenia dla zdrowia

Dieta wegetariańska może być także źródłem pewnych zagrożeń dla zdrowia, jeśli nie jest odpowiednio zbilansowana i uzupełniana o suplementy w razie potrzeby. Według badań naukowych, dieta wegetariańska może prowadzić do:

• Niedoborów niektórych składników odżywczych, takich jak białko, żelazo, wapń, cynk, jod, witamina B12 czy witamina D. Jest to związane z niższym spożyciem lub gorszym przyswajaniem tych składników z produktów roślinnych. Niedobory te mogą powodować anemię, osłabienie, zaburzenia odporności, problemy z kośćmi i tarczycą.
• Nadmiaru niektórych składników odżywczych, takich jak błonnik, fitiany, kwas szczawiowy czy lektyny. Jest to związane z wyższym spożyciem tych składników z produktów roślinnych. Nadmiar tych składników może powodować wzdęcia, biegunki, zaparcia, zaburzenia trawienia i wchłaniania innych składników.
• Zaburzeń hormonalnych i płodności. Dieta wegetariańska może wpływać na poziom hormonów płciowych i tarczycowych oraz na cykl menstruacyjny i owulację u kobiet. Jest to związane z niższym spożyciem cholesterolu i nasyconych kwasów tłuszczowych oraz wyższym spożyciem fitoestrogenów i błonnika.

Dieta wegetariańska – jak ją prawidłowo stosować?

Dieta wegetariańska może być zdrowa i bezpieczna dla osób po 50. roku życia, jeśli jest odpowiednio skomponowana i uzupełniana o suplementy w razie potrzeby. Aby uniknąć niedoborów lub nadmiarów niektórych składników odżywczych, należy przestrzegać kilku zasad:

• Spożywać różnorodne produkty roślinne, takie jak warzywa, owoce, zboża, rośliny strączkowe, orzechy, nasiona i oleje roślinne.
• Wybierać produkty pełnoziarniste i niskoprzetworzone, które zawierają więcej błonnika, witamin i minerałów.
• Uzupełniać dietę o produkty zwierzęce lub ich roślinne zamienniki w zależności od rodzaju diety wegetariańskiej (nabiał, jaja, mleko sojowe lub migdałowe wzbogacone w wapń i witaminę D).
• Suplementować dietę o witaminę B12 i witaminę D oraz ewentualnie o żelazo, wapń, cynk i jod w zależności od indywidualnego zapotrzebowania i wyników badań.
• Stosować odpowiednie techniki przygotowywania posiłków, takie jak namaczanie, kiełkowanie czy fermentowanie produktów roślinnych, które poprawiają ich strawność i przyswajalność.

Czy zdarza ci się, że podczas wizyty u lekarza masz podwyższone ciśnienie, a w domu jest ono prawidłowe? Jeśli tak, to prawdopodobnie cierpisz na syndrom białego fartucha. To zjawisko polega na reakcji stresowej organizmu na kontakt z personelem medycznym, która objawia się wzrostem ciśnienia tętniczego krwi. Syndrom białego fartucha nie jest chorobą, ale może utrudniać prawidłową diagnozę i leczenie nadciśnienia tętniczego. W tym artykule dowiesz się, na czym polega syndrom białego fartucha, jak go rozpoznać i jak sobie z nim radzić.

Co to jest syndrom białego fartucha?

Syndrom białego fartucha (lub też efekt białego fartucha) to potoczne określenie zjawiska, które występuje zarówno u dzieci, jak i u dorosłych – polega na nagłym wzroście ciśnienia tętniczego krwi na widok personelu medycznego. Zwykle dotyczy to sytuacji pomiaru ciśnienia w gabinecie lekarskim lub w szpitalu, ale może się również pojawić podczas innych procedur medycznych, takich jak pobieranie krwi czy robienie zastrzyku.

Syndrom białego fartucha jest spowodowany przez reakcję stresową organizmu, która aktywuje układ współczulny i powoduje zwężenie naczyń krwionośnych i przyspieszenie pracy serca. W efekcie ciśnienie tętnicze krwi wzrasta do wartości przekraczających normę (powyżej 140/90 mm Hg). Syndrom białego fartucha nie oznacza jednak, że pacjent ma nadciśnienie tętnicze – jeśli w warunkach domowych lub w innych sytuacjach nie stresujących ciśnienie jest prawidłowe (poniżej 130/80 mm Hg), to mamy do czynienia z izolowanym wzrostem ciśnienia spowodowanym przez efekt białego fartucha.

Jak rozpoznać syndrom białego fartucha?

Syndrom białego fartucha może być trudny do rozpoznania, ponieważ nie daje żadnych charakterystycznych objawów oprócz podwyższonego ciśnienia tętniczego krwi. Niektórzy pacjenci mogą odczuwać niepokój, potliwość, uczucie gorąca lub zimna, kołatanie serca czy zawroty głowy, ale są to objawy niespecyficzne i mogą występować również w innych stanach. Dlatego jedynym sposobem na wykrycie syndromu białego fartucha jest porównanie pomiarów ciśnienia wykonanych w gabinecie lekarskim z pomiarami wykonanymi w domu lub za pomocą 24-godzinnego monitorowania ciśnienia (ABPM). Jeśli różnica między tymi pomiarami wynosi co najmniej 20/10 mm Hg (np. 150/100 mm Hg w gabinecie i 130/90 mm Hg w domu), to można podejrzewać syndrom białego fartucha. Jeśli natomiast różnica jest mniejsza lub nie ma jej wcale, to prawdopodobnie mamy do czynienia z nadciśnieniem tętniczym.

Jak radzić sobie z syndromem białego fartucha?

Syndrom białego fartucha nie wymaga leczenia farmakologicznego, ponieważ nie jest chorobą, a jedynie reakcją organizmu na stres. Jednakże syndrom białego fartucha może utrudniać prawidłową ocenę ciśnienia tętniczego krwi i wpływać na decyzje lekarskie dotyczące leczenia nadciśnienia tętniczego. Dlatego warto podjąć pewne kroki, aby zminimalizować lub wyeliminować efekt białego fartucha. Oto kilka rad, jak to zrobić:

• Regularnie mierz ciśnienie w domu lub za pomocą ABPM i zapisuj wyniki. Pokaż je swojemu lekarzowi, aby mógł porównać je z pomiarami gabinetowymi i ocenić, czy masz syndrom białego fartucha.
• Przed wizytą u lekarza unikaj stresujących sytuacji, kofeiny, alkoholu, tytoniu i innych substancji, które mogą podwyższać ciśnienie. Zjedz lekki posiłek i wypij szklankę wody.
• Przyjdź do gabinetu z wyprzedzeniem, aby nie spieszyć się i nie denerwować. Usiądź wygodnie i spróbuj się zrelaksować. Oddychaj głęboko i spokojnie. Możesz posłuchać muzyki relaksacyjnej lub skorzystać z innych technik odprężających.
• Podczas pomiaru ciśnienia przyjmij prawidłową postawę: siedź prosto, opierając plecy o oparcie krzesła, nogi ustaw równolegle na podłodze, ramię z mankietem oprzyj na stole na wysokości serca. Nie krzyżuj nóg ani rąk. Nie mów i nie ruszaj się.
• Poproś lekarza o wykonanie kilku pomiarów ciśnienia w odstępach kilku minut. Zwykle ciśnienie spada po pierwszym pomiarze, gdy organizm się przyzwyczaja do sytuacji. Możesz też poprosić lekarza o wykonanie pomiaru na obu ramionach i porównanie wyników.
• Zaufaj swojemu lekarzowi i nie obawiaj się zadawać mu pytań dotyczących twojego stanu zdrowia i leczenia. Lekarz jest po to, aby ci pomóc, a nie zaszkodzić.