Archiwa Slider - Strona 24 z 40

Wielu miłośników zwierząt zastanawia się, czy warto pozwolić swojemu pupilkowi na towarzyszenie im w łóżku podczas snu. Ten temat budzi wiele kontrowersji, a opinie są podzielone. Jednak aby rzetelnie odpowiedzieć na to pytanie, warto przyjrzeć się wynikom badań naukowych. Czy faktycznie możliwe jest korzystanie z takiej bliskości z naszymi futrzanymi przyjaciółmi bez wpływu na nasze zdrowie i jakość snu? Oto analiza najnowszych badań naukowych w tej sprawie.

Czy to jest higieniczne?

Jednym z głównych argumentów przeciwników spania ze zwierzęciem jest obawa o higienę. Istnieje obawa, że zwierzęta mogą przenosić bakterie, roztocza, a nawet pasożyty. Jednak wiele badań pokazuje, że ryzyko jest minimalne, jeśli nasz pupil jest regularnie pielęgnowany i ma aktualne szczepienia weterynaryjne.

Badanie opublikowane w czasopiśmie Anthrozoös w 2017 roku wykazało, że większość bakterii przenoszonych przez zwierzęta jest charakterystyczna dla właściciela i odzwierciedla mikrobiom skóry właściciela. Zatem, jeśli właściciel dba o higienę swojego zwierzęcia i siebie, ryzyko zakażenia jest niewielkie.

Aby zapewnić bezpieczne i zdrowe spanie ze zwierzęciem, istnieje kilka zasad higieny, które warto przestrzegać. Regularne kąpiele zwierzęcia, szczególnie jeśli ma długą sierść, mogą pomóc w ograniczeniu ilości roztoczy i alergenów. Zwróćmy uwagę na czystość swoich pościeli, aby zmniejszyć ryzyko przenoszenia bakterii. Ważne jest również, aby nasz zwierzak był regularnie odrobaczany i szczepiony, aby zmniejszyć ryzyko przenoszenia chorób.

Wpływ na jakość snu

Inny aspekt, który budzi zainteresowanie, to wpływ spania ze zwierzęciem na jakość snu. Tu również nauka ma coś do powiedzenia. Badanie przeprowadzone przez Centrum Zdrowia Psychicznego Mayo Clinic w 2018 roku wykazało, że osoby, które spały ze swoimi zwierzętami, zgłaszały większy komfort psychiczny i lepszą jakość snu w porównaniu z tymi, którzy tego nie robili.

Zwierzęta, takie jak psy czy koty, mogą działać uspokajająco na ludzki układ nerwowy i zmniejszać poziom stresu. Obecność zwierzęcia w łóżku może również pomóc w lepszym zasypianiu i łagodzeniu uczucia samotności, szczególnie u osób mieszkających w pojedynkę.

Czy jesteśmy zagrożeni alergiami?

Jednym z najczęstszych problemów związanych ze spaniem ze zwierzęciem jest ryzyko wystąpienia alergii. Osoby cierpiące na alergie mogą doświadczać nasilenia objawów, jeśli ich zwierzę towarzyszy im w łóżku.

Badania pokazują, że występowanie alergii u osób śpiących ze zwierzęciem może być wyższe. Jednak wielu właścicieli zwierząt nie doświadcza żadnych problemów z alergiami, co może zależeć od indywidualnej reakcji organizmu.

Korzyści zdrowotne

Spanie ze zwierzęciem może przynieść szereg korzyści zdrowotnych, zwłaszcza dla osób z problemami zdrowotnymi. Badania wykazały, że obecność zwierząt może pomóc w obniżeniu poziomu ciśnienia krwi i tętna oraz zmniejszyć ryzyko chorób serca. Odpowiednie towarzystwo zwierzęcia może również poprawić nastrój i zmniejszyć objawy depresji oraz lęku. Zwierzęta, takie jak psy, które są treningowe asystentki, mogą pomóc w leczeniu niektórych zaburzeń psychicznych.

W 2019 roku opublikowano badanie w Journal of Sleep Research, które sugeruje, że właściciele psów, którzy pozwolili swoim zwierzętom spać w łóżku, mieli lepszą regulację snu i szybsze zasypianie w porównaniu z tymi, którzy tego nie robili. To może być szczególnie ważne dla osób z problemami z zasypianiem.

Wyzwania związane z spaniem ze zwierzęciem

Należy również pamiętać o pewnych wyzwaniach związanych ze spaniem ze zwierzęciem. Jeśli nasz zwierzak jest niespokojny i aktywny w nocy, może to zakłócać nasz sen i prowadzić do problemów z zasypianiem. Zwierzęta mogą też bezwiednie zakrywać nas nosem czy łapą, co może być uciążliwe i obniżać jakość snu.

Ponadto, obecność zwierzęcia w łóżku może wpływać na życie intymne. W niektórych przypadkach, zwłaszcza jeśli zwierzę jest duże, może być niewygodne lub trudne znalezienie odpowiedniej przestrzeni do snu.

12 powodów na to, że pies to najlepszy przyjaciel człowieka

Czytaj dalej

Zdrowie

Syndrom białego fartucha: dlaczego ciśnienie skacze jak widzę lekarza?

Redakcja

Czy zdarza ci się, że podczas wizyty u lekarza masz podwyższone ciśnienie, a w domu jest ono prawidłowe? Jeśli tak, to prawdopodobnie cierpisz na syndrom białego fartucha. To zjawisko polega na reakcji stresowej organizmu na kontakt z personelem medycznym, która objawia się wzrostem ciśnienia tętniczego krwi. Syndrom białego fartucha nie jest chorobą, ale może utrudniać prawidłową diagnozę i leczenie nadciśnienia tętniczego. W tym artykule dowiesz się, na czym polega syndrom białego fartucha, jak go rozpoznać i jak sobie z nim radzić.

Co to jest syndrom białego fartucha?

Syndrom białego fartucha (lub też efekt białego fartucha) to potoczne określenie zjawiska, które występuje zarówno u dzieci, jak i u dorosłych – polega na nagłym wzroście ciśnienia tętniczego krwi na widok personelu medycznego. Zwykle dotyczy to sytuacji pomiaru ciśnienia w gabinecie lekarskim lub w szpitalu, ale może się również pojawić podczas innych procedur medycznych, takich jak pobieranie krwi czy robienie zastrzyku.

Syndrom białego fartucha jest spowodowany przez reakcję stresową organizmu, która aktywuje układ współczulny i powoduje zwężenie naczyń krwionośnych i przyspieszenie pracy serca. W efekcie ciśnienie tętnicze krwi wzrasta do wartości przekraczających normę (powyżej 140/90 mm Hg). Syndrom białego fartucha nie oznacza jednak, że pacjent ma nadciśnienie tętnicze – jeśli w warunkach domowych lub w innych sytuacjach nie stresujących ciśnienie jest prawidłowe (poniżej 130/80 mm Hg), to mamy do czynienia z izolowanym wzrostem ciśnienia spowodowanym przez efekt białego fartucha.

Jak rozpoznać syndrom białego fartucha?

Syndrom białego fartucha może być trudny do rozpoznania, ponieważ nie daje żadnych charakterystycznych objawów oprócz podwyższonego ciśnienia tętniczego krwi. Niektórzy pacjenci mogą odczuwać niepokój, potliwość, uczucie gorąca lub zimna, kołatanie serca czy zawroty głowy, ale są to objawy niespecyficzne i mogą występować również w innych stanach. Dlatego jedynym sposobem na wykrycie syndromu białego fartucha jest porównanie pomiarów ciśnienia wykonanych w gabinecie lekarskim z pomiarami wykonanymi w domu lub za pomocą 24-godzinnego monitorowania ciśnienia (ABPM). Jeśli różnica między tymi pomiarami wynosi co najmniej 20/10 mm Hg (np. 150/100 mm Hg w gabinecie i 130/90 mm Hg w domu), to można podejrzewać syndrom białego fartucha. Jeśli natomiast różnica jest mniejsza lub nie ma jej wcale, to prawdopodobnie mamy do czynienia z nadciśnieniem tętniczym.

Jak radzić sobie z syndromem białego fartucha?

Syndrom białego fartucha nie wymaga leczenia farmakologicznego, ponieważ nie jest chorobą, a jedynie reakcją organizmu na stres. Jednakże syndrom białego fartucha może utrudniać prawidłową ocenę ciśnienia tętniczego krwi i wpływać na decyzje lekarskie dotyczące leczenia nadciśnienia tętniczego. Dlatego warto podjąć pewne kroki, aby zminimalizować lub wyeliminować efekt białego fartucha. Oto kilka rad, jak to zrobić:

Regularnie mierz ciśnienie w domu lub za pomocą ABPM i zapisuj wyniki. Pokaż je swojemu lekarzowi, aby mógł porównać je z pomiarami gabinetowymi i ocenić, czy masz syndrom białego fartucha.
Przed wizytą u lekarza unikaj stresujących sytuacji, kofeiny, alkoholu, tytoniu i innych substancji, które mogą podwyższać ciśnienie. Zjedz lekki posiłek i wypij szklankę wody.
Przyjdź do gabinetu z wyprzedzeniem, aby nie spieszyć się i nie denerwować. Usiądź wygodnie i spróbuj się zrelaksować. Oddychaj głęboko i spokojnie. Możesz posłuchać muzyki relaksacyjnej lub skorzystać z innych technik odprężających.
Podczas pomiaru ciśnienia przyjmij prawidłową postawę: siedź prosto, opierając plecy o oparcie krzesła, nogi ustaw równolegle na podłodze, ramię z mankietem oprzyj na stole na wysokości serca. Nie krzyżuj nóg ani rąk. Nie mów i nie ruszaj się.
Poproś lekarza o wykonanie kilku pomiarów ciśnienia w odstępach kilku minut. Zwykle ciśnienie spada po pierwszym pomiarze, gdy organizm się przyzwyczaja do sytuacji. Możesz też poprosić lekarza o wykonanie pomiaru na obu ramionach i porównanie wyników.
Zaufaj swojemu lekarzowi i nie obawiaj się zadawać mu pytań dotyczących twojego stanu zdrowia i leczenia. Lekarz jest po to, aby ci pomóc, a nie zaszkodzić.

Czytaj dalej

Rozrywka i relaks

Trening Jacobsona – na czym polega progresywna relaksacja mięśni?

Redakcja

Trening Jacobsona to technika relaksacyjna polegająca na napinaniu i rozluźnianiu kolejnych grup mięśniowych. Trening Jacobsona został opracowany przez psychiatrę Edmunda Jacobsona na przełomie lat 20. i 30. ubiegłego wieku. Po licznych badaniach zauważył on zależność, z której wynikało, że zmniejszenie napięcia mięśniowego wpływa korzystnie na układ nerwowy, dzięki czemu następuje redukcja poziomu lęku, organizm łatwiej się wycisza i uspokaja.

Dlaczego warto wykonywać trening Jacobsona?

Trening Jacobsona ma wiele korzyści dla naszego organizmu i umysłu. Oto niektóre z nich:

Poprawia samopoczucie i nastrój
Zmniejsza poziom stresu i lęku
Obniża ciśnienie krwi i tętno
Zwiększa odporność i regenerację
Poprawia jakość snu i koncentracji
Zmniejsza napięcie mięśniowe i bóle
Wspomaga leczenie depresji i innych zaburzeń psychicznych

Jak wykonywać trening Jacobsona?

Trening Jacobsona można wykonywać na kilka sposobów, w zależności od tego, jaka jest nasza motywacja, potrzeba i preferencja. Niektóre ćwiczenia wymagają ruchu lub napinania mięśni, inne polegają na oddechu lub wizualizacji. Niektóre ćwiczenia można wykonywać w dowolnym miejscu i czasie, inne wymagają spokoju i ciszy. Są ćwiczenia krótkie i proste, inne bywają długie i skomplikowane. Ważne jest, aby dobrać ćwiczenia do swoich możliwości i oczekiwań, a także regularnie je praktykować.

Oto kilka ogólnych zasad dotyczących wykonywania treningu Jacobsona:

Wybierz sobie dogodny czas i miejsce do ćwiczeń. Unikaj zakłóceń i hałasu.
Ustaw się wygodnie. Możesz usiąść lub położyć się, w zależności od rodzaju ćwiczeń.
Oddychaj spokojnie i głęboko. Skup się na swoim oddechu.
Skoncentruj się na swoim ciele lub umyśle. Odrzuć myśli o problemach lub obowiązkach.
Wykonuj ćwiczenia zgodnie z instrukcjami lub własnym odczuciem.
Nie oceniaj się ani nie krytykuj. Bądź cierpliwy i akceptujący.
Ciesz się stanem relaksu. Nie spiesz się z powrotem do codziennych spraw.

Trening Jacobsona – przykłady

Poznaj różnorodne ćwiczenia relaksacyjne Jacobsona i sama dobieraj je w zestawy, w zależności od tego, jak długi ma być twój trening i jakie efekty chcesz osiągnąć.

Relaksacja ogólna – to ćwiczenie polega na napinaniu i rozluźnianiu wszystkich grup mięśniowych, zaczynając od stóp i kończąc na twarzy. Najlepiej wykonywać je w pozycji leżącej, z zamkniętymi oczami. Przykładowy schemat ćwiczenia:

Napnij mięśnie stóp przez 5 sekund, a następnie rozluźnij je przez 10 sekund.
Napnij mięśnie łydek przez 5 sekund, a następnie rozluźnij je przez 10 sekund.
Napnij mięśnie ud przez 5 sekund, a następnie rozluźnij je przez 10 sekund.
Napnij mięśnie pośladków przez 5 sekund, a następnie rozluźnij je przez 10 sekund.
Napnij mięśnie brzucha przez 5 sekund, a następnie rozluźnij je przez 10 sekund.
Napnij mięśnie klatki piersiowej przez 5 sekund, a następnie rozluźnij je przez 10 sekund.
Napnij mięśnie ramion i barków przez 5 sekund, a następnie rozluźnij je przez 10 sekund.
Napnij mięśnie przedramion i dłoni przez 5 sekund, a następnie rozluźnij je przez 10 sekund.
Napnij mięśnie szyi i karku przez 5 sekund, a następnie rozluźnij je przez 10 sekund.
Napnij mięśnie twarzy (czoło, oczy, nos, usta, policzki) przez 5 sekund, a następnie rozluźnij je przez 10 sekund.

Relaksacja zróżnicowana – to ćwiczenie polega na napinaniu i rozluźnianiu wybranych grup mięśniowych, w zależności od tego, które są najbardziej napięte lub bolesne. Można wykonywać je w pozycji siedzącej lub stojącej. Przykładowy schemat ćwiczenia:

Jeśli odczuwasz napięcie w okolicy głowy lub twarzy, napnij mięśnie czoła, oczu, nosa, ust i policzków przez kilka sekund, a następnie rozluźnij je i poczuj różnicę.
Jeśli odczuwasz napięcie w okolicy szyi lub karku, napnij mięśnie szyi i karku przez kilka sekund, a następnie rozluźnij je i poczuj różnicę.
Jeśli odczuwasz napięcie w okolicy ramion lub barków, napnij mięśnie ramion i barków przez kilka sekund, a następnie rozluźnij je i poczuj różnicę.
Jeśli odczuwasz napięcie w okolicy pleców lub brzucha, napnij mięśnie pleców lub brzucha przez kilka sekund, a następnie rozluźnij je i poczuj różnicę.
Jeśli odczuwasz napięcie w okolicy nóg lub stóp, napnij mięśnie nóg lub stóp przez kilka sekund, a następnie rozluźnij je i poczuj różnicę.

Relaksacja oddechowa – to ćwiczenie polega na skupieniu się na swoim oddechu i jego spokojnym regulowaniu. Można wykonywać je w dowolnej pozycji. Przykładowy schemat ćwiczenia:

Oddychaj normalnie i zwróć uwagę na to, jak powietrze wchodzi i wychodzi z twoich płuc. Zauważ ruchy klatki piersiowej i brzucha przy każdym oddechu.
Zrób głęboki wdech przez nos, wypełniając powietrzem najpierw brzuch, a potem klatkę piersiową. Przytrzymaj oddech przez 3 sekundy.
Zrób powolny wydech przez usta, opróżniając najpierw klatkę piersiową, a potem brzuch. Przytrzymaj oddech przez 3 sekundy.
Powtarzaj ten cykl oddechowy przez kilka minut, starając się oddychać spokojnie i rytmicznie. Skup się na swoim oddechu i odczuwaj, jak się rozluźniasz.

Czytaj dalej

Rozrywka i relaks

Ćwiczenia relaksacyjne – jak się odprężyć i pokonać stres?

Redakcja

Stres towarzyszy nam niemal codziennie. Praca, rodzina, obowiązki, problemy – wszystko to może wpływać na nasze samopoczucie i zdrowie. Dlatego warto znać i praktykować ćwiczenia relaksacyjne, które pomogą nam się wyciszyć, rozluźnić i zregenerować. Ćwiczenia relaksacyjne to różne techniki i metody aktywności ruchowej lub mentalnej, mające na celu osiągnięcie stanu relaksu poprzez złagodzenie napięć fizjologicznych i psychiczno-emocjonalnych. Ćwiczenia relaksacyjne mogą być wykonywane przez osoby w każdym wieku i nie mają żadnych przeciwwskazań.

Dlaczego warto wykonywać ćwiczenia relaksacyjne?

Ćwiczenia relaksacyjne mają wiele korzyści dla naszego organizmu i umysłu. Oto niektóre z nich:

Poprawiają samopoczucie i nastrój
Zmniejszają poziom stresu i lęku
Obniżają ciśnienie krwi i tętno
Zwiększają odporność i regenerację
Poprawiają jakość snu i koncentracji
Zmniejszają napięcie mięśniowe i bóle
Wspomagają leczenie depresji i innych zaburzeń psychicznych

Jak wykonywać ćwiczenia relaksacyjne?

Ćwiczenia relaksacyjne można wykonywać na kilka sposobów, w zależności od tego, jaka jest nasza motywacja, potrzeba i preferencja. Niektóre ćwiczenia relaksacyjne wymagają ruchu lub napinania mięśni, inne polegają na oddechu lub wizualizacji. Niektóre można wykonywać w dowolnym miejscu i czasie, inne wymagają spokoju i ciszy. Istnieją ćwiczenia relaksacyjne krótkie i proste, ale też długie i skomplikowane. Ważne jest, aby dobrać ćwiczenia relaksacyjne do swoich możliwości i oczekiwań, a także regularnie je praktykować.

Oto kilka ogólnych zasad dotyczących wykonywania ćwiczeń relaksacyjnych:

Wybierz sobie dogodny czas i miejsce do ćwiczeń. Unikaj zakłóceń i hałasu.
Ustaw się wygodnie. Możesz usiąść lub położyć się, w zależności od rodzaju ćwiczeń.
Oddychaj spokojnie i głęboko. Skup się na swoim oddechu.
Skoncentruj się na swoim ciele lub umyśle. Odrzuć myśli o problemach lub obowiązkach.
Wykonuj ćwiczenia zgodnie z instrukcjami lub własnym odczuciem.
Nie oceniaj się ani nie krytykuj. Bądź cierpliwy i akceptujący.
Ciesz się stanem relaksu. Nie spiesz się z powrotem do codziennych spraw.

Ćwiczenia relaksacyjne dla młodzieży i dorosłych

Młodzież i dorośli również potrzebują ćwiczeń relaksacyjnych, aby poradzić sobie ze stresem i napięciem. Praca, studia, rodzina, finanse – to wszystko może być źródłem presji i niepokoju. Dlatego warto znać i praktykować ćwiczenia relaksacyjne, które pomogą nam się wyciszyć, rozluźnić i zregenerować. Ćwiczenia relaksacyjne dla młodzieży i dorosłych mogą być różnorodne i dostosowane do indywidualnych preferencji i potrzeb. Mogą być wykonywane samodzielnie lub w grupie.

Ćwiczenia relaksacyjne dla młodzieży i dorosłych – przykłady:

Joga – to starożytna praktyka łącząca ruch, oddech i medytację. Joga pomaga poprawić elastyczność ciała, równowagę i siłę. Pomaga też uspokoić umysł i zharmonizować emocje.
Trening Jacobsona – to technika polegająca na napinaniu i rozluźnianiu kolejnych grup mięśniowych. Trening Jacobsona pomaga zredukować napięcie mięśniowe i bóle.
Medytacja – to technika polegająca na skupieniu uwagi na jednym obiekcie lub procesie. Medytacja pomaga uspokoić umysł, zwiększyć świadomość i poprawić koncentrację.
Wizualizacja – to technika polegająca na wyobrażaniu sobie obrazów lub sytuacji pozytywnych lub relaksujących. Wizualizacja pomaga zmniejszyć lęk, poprawić samopoczucie i motywację.
Muzykoterapia – to technika polegająca na słuchaniu lub tworzeniu muzyki o różnym charakterze i nastroju. Muzykoterapia pomaga poprawić nastrój, zmniejszyć stres i pobudzić kreatywność.
Aromaterapia – to technika polegająca na wdychaniu lub stosowaniu olejków eterycznych o różnych zapachach i właściwościach. Aromaterapia pomaga poprawić nastrój, zmniejszyć ból i poprawić jakość snu.

Przykładowe ćwiczenia relaksacyjne

Oto przykładowe ćwiczenia relaksacyjne, które możesz wykonywać w domu lub w pracy:

Drzewo na wietrze – to ćwiczenie pomaga rozluźnić całe ciało i odprężyć umysł. W postawie swobodnej rozstaw stopy na szerokość bioder. Ramiona unieś w górę. Imituj ruch gałęzi na wietrze. Ćwiczenie powtórz kilka razy, aż napięcie mięśni całkowicie zniknie.
Szybka relaksacja – to ćwiczenie pomaga zredukować stres i napięcie w ciągu dnia. Wybierz sobie przedmiot, na który często spoglądasz w ciągu dnia. Może to być np. kubek, lampa, zegarek. Za każdym razem, gdy na niego spojrzysz, wykonaj głęboki wdech i wydech, a następnie powiedz sobie w myślach: „Jestem spokojny i zrelaksowany”.
Trzyminutowy relaks w pracy – to ćwiczenie pomaga zregenerować się po długim czasie pracy przy komputerze. Usiądź wygodnie na krześle i oprzyj plecy o oparcie. Zamknij oczy i skup się na swoim oddechu. Oddychaj głęboko i powoli przez nos, a następnie przez usta. Zwróć uwagę na to, jak powietrze wypełnia twoje płuca i jak opuszcza je przy wydechu. Powtarzaj to ćwiczenie przez trzy minuty.
Relaks poprzez oddychanie – to ćwiczenie pomaga uspokoić oddech i serce. Najlepiej wykonywać to ćwiczenie na leżąco, ale może być też w pozycji stojącej. Następnie należy bardzo wolno wypuszczać powietrze. Wskazane jest wykonanie pięciu powtórzeń.
Relaks poprzez słuch – to ćwiczenie pomaga skupić uwagę na dźwiękach i odciągnąć ją od problemów. Po przyjęciu wygodnej dla siebie pozycji należy zamknąć oczy i skupić się jedynie na dźwiękach, które jesteśmy w stanie usłyszeć. To ćwiczenie należy wykonywać przez 5-10 minut.
Ćwiczenia relaksacyjne Jacobsona – to technika polegająca na napinaniu i rozluźnianiu kolejnych grup mięśniowych. Ćwiczenie zaczyna się od stóp i kończy na twarzy. Należy napinać mięśnie danej części ciała przez kilka sekund, a następnie rozluźniać je przez kilka sekund, odczuwając różnicę między napięciem a relaksem.
Zatkaj prawą dziurkę nosa – to ćwiczenie pomaga uspokoić nerwy i poprawić samopoczucie. Zatkaj prawą dziurkę nosa prawym kciukiem i oddychaj głęboko i powoli przez lewą. Teraz zatkaj lewą dziurkę palcem serdecznym prawej dłoni i wstrzymaj oddech licząc do ośmiu. Odetkaj prawą dziurkę i swobodnie oddychaj głęboko. Wstrzymaj oddech na krótko, odetkaj lewą dziurkę i zrób wydech.

Czytaj dalej

Umysł

Jak radzić sobie ze stresem? Poznaj te sposoby!

Redakcja

Stres to nieodłączny element naszego życia, który może mieć zarówno pozytywne, jak i negatywne skutki dla naszego zdrowia i samopoczucia. Stres mobilizuje nas do działania, ale może też prowadzić do wyczerpania, chorób i zaburzeń psychicznych. Dlatego ważne jest, aby umieć skutecznie radzić sobie ze stresem i zapobiegać jego nadmiernemu nagromadzeniu.

Co to jest stres i jak na nas wpływa?

Stres to fizjologiczna i psychologiczna reakcja organizmu na sytuacje, które odbieramy jako trudne, niebezpieczne lub wymagające. Stresory mogą być zewnętrzne (np. hałas, choroba, konflikt) lub wewnętrzne (np. obawy, oczekiwania, poczucie winy). Stres aktywuje układ nerwowy i hormonalny, który przygotowuje nas do ucieczki lub walki z zagrożeniem. Wtedy wydzielają się hormony stresu, takie jak kortyzol i adrenalina, które zwiększają tętno, ciśnienie krwi, poziom cukru we krwi i aktywność mięśniową.

Krótkotrwały stres ma charakter adaptacyjny i pomaga nam przezwyciężyć trudności. Jednak długotrwały stres może być szkodliwy dla naszego organizmu i powodować różne problemy zdrowotne, takie jak:

zmęczenie i rozdrażnienie
niepokój i depresja
zaburzenia snu i koncentracji
osłabienie odporności i podatność na infekcje
nadwaga i cukrzyca
choroby układu krążenia i pokarmowego
zaburzenia płodności i libido

Jak rozpoznać objawy stresu?

Stres może objawiać się na różnych poziomach: fizycznym, emocjonalnym, poznawczym i behawioralnym. Niektóre z najczęstszych objawów stresu to:

Poziom	Objawy
Fizyczny	bóle głowy, mięśni, brzucha; nudności; zawroty głowy; potliwość; kołatanie serca; trudności z oddychaniem; zmiany apetytu; problemy skórne
Emocjonalny	lęk; smutek; złość; frustracja; poczucie winy; niska samoocena; poczucie bezradności; brak motywacji; zmiany nastroju
Poznawczy	trudności z pamięcią; problemy z koncentracją; myślenie katastroficzne; negatywna ocena siebie i sytuacji; brak kreatywności; obniżona wydajność
Behawioralny	unikanie sytuacji stresowych; izolowanie się od innych; nadużywanie alkoholu, nikotyny lub innych substancji; nadmierna lub niedostateczna aktywność fizyczna; agresywne lub impulsywne zachowania

Jeśli zauważysz u siebie lub u kogoś bliskiego częste występowanie tych objawów, może to być sygnał, że stres przekroczył poziom, który jest zdrowy i korzystny dla organizmu. Wtedy warto podjąć działania, aby zmniejszyć poziom stresu i poprawić jakość życia.

Jakie są skuteczne sposoby na walkę ze stresem?

Nie ma jednej uniwersalnej metody na radzenie sobie ze stresem, ponieważ każdy z nas reaguje na niego inaczej i ma inne preferencje i zasoby. Jednak istnieją pewne ogólne zasady i techniki, które mogą pomóc nam w redukcji stresu i zwiększeniu odporności na niego. Oto kilka z nich:

Zadbaj o odpowiednią dietę i nawodnienie. Unikaj nadmiaru cukru, kofeiny, alkoholu i innych substancji, które mogą podnosić poziom hormonów stresu. Spożywaj więcej warzyw, owoców, orzechów, nasion, pełnoziarnistych produktów i zdrowych tłuszczów, które dostarczają organizmowi witamin, minerałów i antyoksydantów. Pij co najmniej 2 litry wody dziennie, aby nawilżyć organizm i usunąć toksyny.
Uprawiaj regularnie aktywność fizyczną. Ćwiczenia fizyczne pomagają spalać nadmiar hormonów stresu, poprawiają krążenie krwi i dotlenienie mózgu, wzmacniają mięśnie i kości, podnoszą nastrój i samoocenę. Wybierz taką formę ruchu, która sprawia Ci przyjemność i pasuje do Twoich możliwości i celów. Może to być np. bieganie, jazda na rowerze, pływanie, taniec, joga lub pilates. Staraj się ćwiczyć co najmniej 3 razy w tygodniu przez 30-60 minut.
Znajdź czas na relaks i odpoczynek. Relaksacja to stan obniżonego napięcia fizycznego i psychicznego, który sprzyja regeneracji organizmu i umysłu. Istnieje wiele technik relaksacyjnych, które możesz wypróbować, np. oddychanie przeponowe, progresywne rozluźnianie mięśni, medytacja, wizualizacja czy muzykoterapia. Wybierz taką technikę, która Ci odpowiada i praktykuj ją codziennie przez 10-20 minut. Ponadto dbaj o odpowiednią ilość i jakość snu (7-8 godzin na dobę), unikaj sztucznego światła przed snem i stwórz sobie komfortowe warunki do spania.
Pracuj nad swoim nastawieniem i myśleniem. Sposób, w jaki postrzegamy sytuacje stresowe i interpretujemy je ma duży wpływ na to, jak się czujemy i zachowujemy. Często wpadamy w pułapkę negatywnego myślenia, które polega na przesadnym uogólnianiu, katastrofizowaniu, personalizowaniu czy ignorowaniu pozytywnych aspektów rzeczywistości. Aby zmienić ten sposób myślenia, możemy stosować techniki poznawczo-behawioralne, takie jak kwestionowanie irracjonalnych przekonań, poszukiwanie alternatywnych wyjaśnień czy tworzenie pozytywnych afirmacji.
Szukaj wsparcia i pomocy. Nie musisz samotnie radzić sobie ze stresem. Możesz liczyć na pomoc swoich bliskich: rodziny, przyjaciół czy partnera. Podziel się z nimi swoimi problemami, emocjami i potrzebami. Poproś o radę lub wsparcie praktyczne. Spędzaj z nimi czas na wspólnych aktywnościach lub rozmowach. Możesz też dołączyć do grupy wsparcia lub skorzystać z pomocy profesjonalisty: psychologa, psychoterapeuty czy lekarza.
Znajdź źródło satysfakcji i sensu. Stres może być łatwiejszy do zniesienia, jeśli masz coś, co daje Ci radość, spełnienie i poczucie celu. Może to być np. hobby, pasja, wolontariat, działalność artystyczna czy duchowa. Poświęć czas na rozwijanie swoich zainteresowań, zdolności i wartości. Odkryj, co sprawia, że Twoje życie jest ciekawe i wartościowe.
Ucz się zarządzać swoim czasem i zadaniami. Często stresujemy się, gdy mamy zbyt wiele rzeczy do zrobienia i zbyt mało czasu na ich wykonanie. Aby uniknąć tego problemu, możemy stosować techniki zarządzania czasem i planowania, takie jak np. tworzenie listy priorytetów, ustalanie realistycznych celów i terminów, delegowanie zadań, eliminowanie rozpraszaczy czy robienie przerw. Ważne jest też, aby zachować równowagę między pracą a życiem prywatnym i nie zapominać o swoich potrzebach i granicach.
Zmień lub unikaj sytuacji stresowych. Nie zawsze możemy wpłynąć na to, co nas stresuje, ale czasami możemy podjąć działania, aby zmienić lub uniknąć niektórych stresorów. Możemy np. zmienić pracę, jeśli jest dla nas zbyt obciążająca lub niesatysfakcjonująca, rozwiązać konflikt z kimś, kto nas denerwuje lub irytuje, ograniczyć kontakt z osobami toksycznymi lub negatywnymi, zmienić swoje otoczenie lub warunki życia na bardziej przyjazne i spokojne.

Ćwiczenia relaksacyjne – jak się odprężyć i pokonać stres?

Czytaj dalej

Zdrowie

Oparzenia słoneczne – jak zapobiegać i leczyć?

Redakcja

Lato to czas, kiedy chętnie korzystamy z słońca i opalamy się na plaży, w ogrodzie lub na balkonie. Słońce ma wiele korzyści dla naszego zdrowia i samopoczucia, ale może być też niebezpieczne, jeśli nie stosujemy odpowiedniej ochrony. Zbyt długa i intensywna ekspozycja na promieniowanie UV może bowiem spowodować oparzenia słoneczne, czyli uszkodzenie skóry o różnym stopniu nasilenia.

Oparzenia słoneczne objawiają się zaczerwienieniem, pieczeniem, bólem i obrzękiem skóry. W cięższych przypadkach mogą pojawić się pęcherze, gorączka, nudności lub dreszcze. Oparzenia słoneczne nie tylko psują nam humor i wygląd, ale także zwiększają ryzyko przedwczesnego starzenia się skóry i nowotworów skóry.

Jak więc uniknąć oparzeń słonecznych i jak sobie z nimi radzić? W tym artykule przedstawiamy kilka praktycznych porad na temat profilaktyki i leczenia oparzeń słonecznych.

Jak powstają oparzenia słoneczne?

Oparzenia słoneczne powstają wtedy, gdy ilość promieniowania UV docierającego do skóry przekracza zdolności ochronne znajdującego się w niej pigmentu – melaniny. Melanina jest produkowana przez komórki naskórka zwane melanocytami i ma za zadanie chronić skórę przed szkodliwym działaniem promieniowania UV. Melanina nadaje skórze kolor i sprawia, że staje się ona opalona.

Jednak melanina nie jest w stanie zneutralizować całego promieniowania UV, zwłaszcza jeśli jest ono zbyt silne lub długotrwałe. W takim przypadku dochodzi do uszkodzenia komórek skóry i reakcji zapalnej, która objawia się rumieniem i obrzękiem. Oparzenie słoneczne jest więc rodzajem poparzenia termicznego wywołanego przez promieniowanie UV.

Promieniowanie UV dzieli się na trzy rodzaje: UVA, UVB i UVC. UVA stanowi około 95% promieniowania docierającego do Ziemi i przenika przez chmury i szyby. UVA powoduje starzenie się skóry, zmiany pigmentacyjne i nowotwory skóry. UVB stanowi około 5% promieniowania docierającego do Ziemi i jest częściowo pochłaniane przez warstwę ozonową. UVB powoduje opalenie i oparzenia skóry oraz nowotwory skóry. UVC jest najbardziej szkodliwym rodzajem promieniowania, ale jest całkowicie pochłaniane przez warstwę ozonową i nie dociera do Ziemi.

Jak rozpoznać stopień oparzenia słonecznego?

Oparzenie słoneczne można podzielić na trzy stopnie w zależności od głębokości uszkodzenia skóry:

Oparzenie I stopnia obejmuje tylko zewnętrzną warstwę skóry (naskórek) i objawia się zaczerwienieniem, pieczeniem, bólem i wrażliwością na dotyk. Jest to najczęstszy i najłagodniejszy rodzaj oparzenia słonecznego, który ustępuje po kilku dniach.
Oparzenie II stopnia obejmuje zewnętrzną i wewnętrzną warstwę skóry (naskórek i skórę właściwą) i objawia się zaczerwienieniem, pieczeniem, bólem, obrzękiem i pęcherzami. Jest to poważniejszy rodzaj oparzenia słonecznego, który wymaga leczenia i może pozostawiać blizny. Może być także powikłany przez infekcje bakteryjne lub grzybicze.
Oparzenie III stopnia obejmuje wszystkie warstwy skóry (naskórek, skórę właściwą i tkankę podskórną) i objawia się martwicą skóry, brakiem czucia i bladością. Jest to najcięższy i najrzadszy rodzaj oparzenia słonecznego, który wymaga hospitalizacji i leczenia chirurgicznego. Może być także powikłany przez wstrząs, odwodnienie lub niewydolność wielonarządową.

Jak udzielić pierwszej pomocy przy oparzeniu słonecznym?

Jeśli dojdzie do oparzenia słonecznego, należy podjąć następujące kroki:

Opuścić miejsce ekspozycji na słońce i przenieść się do cienia lub pomieszczenia z klimatyzacją.
Schłodzić oparzoną skórę za pomocą zimnej wody, lodu lub chłodnych okładów. Nie należy używać lodu bezpośrednio na skórze, gdyż może to spowodować dodatkowe uszkodzenie. Nie należy także używać masła, oleju, alkoholu lub innych tłustych substancji, gdyż mogą one utrudniać oddychanie skóry i sprzyjać infekcjom.
Nałożyć na oparzoną skórę krem lub maść z pantenolem, alantoiną lub aloesem, które mają działanie nawilżające, łagodzące i regenerujące. Nie należy przekłuwać ani zrywać pęcherzy, gdyż może to spowodować infekcję lub bliznowacenie.
Wypić dużo płynów, aby zapobiec odwodnieniu i uzupełnić utracone elektrolity. Można pić wodę mineralną, napoje izotoniczne lub herbaty ziołowe. Należy unikać alkoholu i kofeiny, gdyż mają one działanie moczopędne i odwadniające.
Wziąć lek przeciwbólowy i przeciwzapalny, np. ibuprofen lub paracetamol, aby złagodzić ból i obrzęk. Nie należy stosować aspiryny u dzieci poniżej 16 roku życia, gdyż może to spowodować zespół Reye’a – rzadkie, ale groźne powikłanie polegające na uszkodzeniu wątroby i mózgu.
Zastosować krem lub spray z filtrem przeciwsłonecznym o wysokim współczynniku ochrony (SPF), aby chronić oparzoną skórę przed dalszym uszkodzeniem. Należy unikać bezpośredniego kontaktu ze słońcem do czasu całkowitego wygojenia oparzenia.

Jak leczyć oparzenie słoneczne?

Oparzenie słoneczne I stopnia można leczyć samodzielnie w domu, stosując się do wyżej wymienionych zasad pierwszej pomocy. Oparzenie powinno się zagoić w ciągu kilku dni. Jeśli jednak występują następujące objawy, należy skonsultować się z lekarzem:

silny ból lub pieczenie nie ustępujące po 48 godzinach;
duże pęcherze pokrywające więcej niż 20% powierzchni ciała;
gorączka powyżej 38 stopni Celsjusza;
dreszcze, nudności, wymioty, biegunka lub bóle głowy;
oznaki infekcji, takie jak zaczerwienienie, obrzęk, ropny wysięk lub nieprzyjemny zapach.

Oparzenie słoneczne II i III stopnia wymaga natychmiastowej pomocy lekarskiej i leczenia szpitalnego. Lekarz może zastosować następujące metody leczenia:

oczyszczenie i opatrywanie oparzonej skóry;
podawanie płynów dożylnie lub doustnie;
podawanie leków przeciwbólowych, przeciwzapalnych, przeciwbakteryjnych lub przeciwgrzybiczych;
przeszczepianie skóry w przypadku oparzeń III stopnia.

Jak zapobiegać oparzeniom słonecznym?

Oparzeniom słonecznym można zapobiegać, stosując się do następujących zasad:

Unikać ekspozycji na słońce w godzinach największego nasłonecznienia, tj. między 10 a 16.
Nosić odpowiednią odzież ochronną, taką jak kapelusz, okulary przeciwsłoneczne, koszulka z długim rękawem i spodnie.
Stosować krem lub spray z filtrem przeciwsłonecznym o wysokim współczynniku ochrony (SPF), co najmniej 15. Należy nakładać go na skórę co najmniej 20 minut przed wyjściem na słońce i powtarzać aplikację co 2 godziny lub częściej w przypadku pocenia się lub kąpieli.
Unikać opalania się w solarium lub stosowania lamp UV, gdyż mają one podobne działanie jak promieniowanie słoneczne i mogą powodować oparzenia i nowotwory skóry.
Unikać stosowania substancji fotouczulających, takich jak niektóre leki, kosmetyki, zioła czy słodziki, które mogą nasilać reakcję skóry na promieniowanie UV.
Zwracać uwagę na swój fototyp skóry, czyli zdolność do opalania się i palenia się. Im jaśniejsza jest skóra, tym większa jest podatność na oparzenia słoneczne i nowotwory skóry.

6 zasad bezpiecznego korzystania ze słońca

Czytaj dalej

Rozrywka i relaks

Malowanie kamieni – kreatywne zajęcie na lato

Redakcja

Malowanie kamieni to zajęcie, które może przynieść wiele radości i korzyści zarówno dzieciom, jak i dorosłym. To sposób na wyrażenie swojej kreatywności, rozwijanie zmysłów i umiejętności manualnych, a także na odstresowanie się i spędzenie czasu z bliskimi. Malowanie kamieni to także okazja do kontaktu z naturą i doceniania jej piękna.

Czym jest malowanie kamieni?

Malowanie kamieni to rodzaj sztuki polegający na pokrywaniu ich kolorami w różny sposób. Jest to jedna z zyskujących sobie ogromną popularność nowinek w dziedzinie zwalczania stresu. Malowanie kamieni to także forma sztuki ludowej, która ma swoje korzenie w różnych kulturach i tradycjach. Na przykład w Japonii istnieje zwyczaj malowania kamieni na czerwono i układania ich wokół świątyń jako symbolu ochrony.

Malowanie kamieni to zajęcie proste, tanie i dostępne dla każdego. Wystarczy znaleźć odpowiednie kamienie, kupić kilka farb i pędzli, a następnie puścić wodze fantazji. Można malować samemu lub w towarzystwie rodziny lub przyjaciół. Można malować w domu lub na świeżym powietrzu. Można malować dla siebie lub dla innych.

Jakie są zalety malowania kamieni?

Malowanie kamieni ma wiele zalet dla zdrowia fizycznego i psychicznego. Oto niektóre z nich:

Malowanie kamieni stymuluje i wspiera rozwój zmysłów, zwłaszcza wzroku, dotyku i słuchu.
Malowanie kamieni ćwiczy małą motorykę, koordynację ruchową i precyzję.
Malowanie kamieni rozwija kreatywność, wyobraźnię i umiejętność rozwiązywania problemów.
Malowanie kamieni pomaga w nauce kolorów, kształtów, liter, cyfr czy symboli.
Malowanie kamieni poprawia koncentrację, pamięć i uwagę.
Malowanie kamieni redukuje stres, napięcie i lęk.
Malowanie kamieni wzmacnia poczucie własnej wartości, dumy i satysfakcji.
Malowanie kamieni sprzyja budowaniu relacji z innymi ludźmi, współpracy i komunikacji.
Malowanie kamieni daje radość, zabawę i relaks.

Jak się przygotować do malowania kamieni?

Aby rozpocząć malowanie kamieni, trzeba najpierw znaleźć odpowiednie kamienie. Mogą to być kamienie znalezione na plaży, w lesie, w parku czy w ogrodzie. Ważne jest, aby były gładkie, suche i czyste. Można je umyć wodą z mydłem lub wyszorować szczotką. Należy unikać kamieni pokrytych mchem lub porostami.

Następnie trzeba zaopatrzyć się w farby i pędzle. Najlepiej nadają się do tego farby akrylowe, które są trwałe, kryjące i łatwo się nimi maluje. Można też użyć farb plakatowych, temper lub olejnych, ale trzeba pamiętać, że mogą być mniej odporne na warunki atmosferyczne. Pędzle powinny być różnej wielkości i kształtu, aby można było malować zarówno duże powierzchnie, jak i drobne detale. Można też używać gąbek, patyczków do uszu, szablonów czy stempli.

Poza tym warto mieć pod ręką kilka dodatkowych akcesoriów, takich jak:

Podkład akrylowy lub biały lakier do paznokci, który pomoże lepiej przygotować powierzchnię kamienia do malowania i sprawi, że kolory będą jaśniejsze i bardziej nasycone.
Ołówek lub marker, którym można zarysować wzór na kamieniu przed malowaniem.
Lakier bezbarwny lub fiksatywa, którym można zabezpieczyć gotowe dzieło przed zniszczeniem lub blaknięciem.
Klej, którym można połączyć ze sobą dwa lub więcej kamieni lub przykleić do nich inne elementy ozdobne, takie jak wstążki, koraliki czy piórka.

Jakie farby i pędzle używać do malowania kamieni?

Do malowania kamieni można używać różnych farb i pędzli, w zależności od tego, jaki efekt chcemy uzyskać. Oto kilka przykładów:

Farby akrylowe są najbardziej uniwersalne i łatwe w użyciu. Są trwałe, kryjące i szybko schną. Można je mieszać ze sobą, aby uzyskać różne odcienie. Można je nakładać pędzlami o różnej grubości i kształcie lub gąbkami. Można je też rozcieńczać wodą, aby uzyskać efekt akwareli.
Farby plakatowe są tańsze i łatwiej dostępne niż farby akrylowe, ale są mniej odporne na warunki atmosferyczne. Są jasne i żywe, ale nie zawsze dobrze kryją. Można je nakładać pędzlami lub gąbkami. Można je też mieszać ze sobą lub rozcieńczać wodą.
Farby temperowe są podobne do farb plakatowych, ale mają lepszą jakość i trwałość. Są matowe i dobrze kryją. Można je nakładać pędzlami lub gąbkami. Można je też mieszać ze sobą lub rozcieńczać wodą.
Farby olejne są najtrudniejsze w użyciu i najdroższe. Są bardzo trwałe i mają głębokie kolory. Nie schną szybko i wymagają specjalnych rozpuszczalników do czyszczenia pędzli. Można je nakładać pędzlami o różnej grubości i kształcie. Można je też mieszać ze sobą lub rozcieńczać olejem lnianym.

Pędzle do malowania kamieni powinny być różnej wielkości i kształtu, aby można było malować zarówno duże powierzchnie, jak i drobne detale. Oto kilka rodzajów pędzli:

Pędzel płaski ma prosty kształt i szerokie włosie. Jest dobry do malowania dużych powierzchni i prostych linii.
Pędzel okrągły ma stożkowaty kształt i cienkie włosie. Jest dobry do malowania małych powierzchni i zakrzywionych linii.
Pędzel szczecinowy ma sztywne włosie z naturalnego włosia zwierzęcego. Jest dobry do malowania faktur
Pędzel syntetyczny ma miękkie włosie z włókien sztucznych. Jest dobry do malowania gładkich powierzchni i delikatnych linii.
Pędzel wachlarzowaty ma rozchylone włosie w kształcie wachlarza. Jest dobry do malowania przejść tonalnych i efektów świetlnych.

Jakie wzory i techniki stosować do malowania kamieni?

Do malowania kamieni można stosować różne wzory i techniki, w zależności od tego, co chcemy uzyskać. Oto kilka przykładów:

Malowanie geometryczne polega na malowaniu prostych kształtów, takich jak koła, trójkąty, kwadraty czy gwiazdy. Można je malować jednym kolorem lub wieloma, tworząc ciekawe kompozycje. Można też używać szablonów lub taśmy klejącej, aby uzyskać ostre krawędzie.
Malowanie abstrakcyjne polega na malowaniu dowolnych form i kolorów, bez odniesienia do rzeczywistości. Można się inspirować emocjami, muzyką lub snami. Można też używać różnych technik, takich jak plamienie, kropkowanie, smugowanie czy mieszanie.
Malowanie realistyczne polega na malowaniu przedmiotów lub istot żywych, takich jak kwiaty, zwierzęta, ludzie czy krajobrazy. Można się inspirować naturą, zdjęciami lub własną wyobraźnią. Można też używać różnych technik, takich jak cieniowanie, światłocień czy perspektywa.

Malowanie mandali polega na malowaniu symetrycznych i geometrycznych wzorów o znaczeniu duchowym lub medytacyjnym. Można się inspirować tradycyjnymi mandalami z hinduizmu lub buddyzmu lub tworzyć własne. Można też używać różnych technik, takich jak kredki, markery czy stemple.

Jak zabezpieczyć swoje dzieła i co z nimi zrobić?

Po skończeniu malowania kamieni, warto je zabezpieczyć przed zniszczeniem lub blaknięciem. Można do tego użyć lakieru bezbarwnego lub fiksatywy, które można kupić w sklepie plastycznym lub budowlanym. Lakier lub fiksatywę należy nanosić cienką warstwą na suchy i czysty kamień i pozostawić do wyschnięcia. Jeśli kamień ma być wystawiony na zewnątrz, to należy użyć lakieru odpornego na warunki atmosferyczne.

Malowane kamienie można wykorzystać na wiele sposobów. Oto kilka pomysłów:

Ozdobić nimi ogród, balkon lub parapet.
Użyć ich jako przyciski do papieru, podstawki pod kubki lub magnesy na lodówkę.
Zrobić z nich biżuterię, breloczki lub ozdoby do włosów.
Podarować je komuś jako prezent lub upominek.
Ukryć je w publicznym miejscu dla innych ludzi do znalezienia i zabrania.

Czytaj dalej

Relacje

Introwertycy: kim są, jak żyją i dlaczego warto ich zrozumieć?

Redakcja

Introwertycy to osoby, które często są uważane za nieśmiałe, wycofane lub dziwne. Jednak takie stereotypy nie oddają prawdy o tym, jakim są ludźmi i jak funkcjonują w świecie. Introwertycy to osoby, które czerpią energię ze swojego wnętrza, a nie z kontaktu z innymi. To osoby, które wolą jakość nad ilość w relacjach, które są kreatywne, uważne i analityczne. To ludzie, którzy mają wiele do zaoferowania społeczeństwu, jeśli tylko zostaną docenieni i uszanowani.

Kim jest introwertyk?

Pojęcie introwersji wprowadził szwajcarski psychiatra Carl Jung w 1921 roku. Według niego introwersja to kierunek, w którym ludzie kierują swoją energię życiową (libido). Introwertycy kierują ją do wewnątrz i najważniejsze jest dla nich odniesienie do samego siebie. Ekstrawertycy natomiast kierują ją na zewnątrz i liczy się dla nich opinia innych i społeczeństwa.

Introwersja jest więc jednym z wymiarów osobowości, który określa sposób reagowania na bodźce zewnętrzne. Introwertycy mają wysoki poziom aktywacji kory mózgowej i nie potrzebują wielu stymulantów, aby czuć się dobrze. Wręcz przeciwnie – duża liczba bodźców ich wyczerpuje i stresuje. Dlatego introwertycy wolą spokój i samotność nad hałasem i tłumem. W samotności mogą naładować swoje akumulatory i skupić się na własnych myślach i uczuciach.

Jakie są cechy introwertyka?

Introwertycy mają wiele cech wspólnych, ale nie oznacza to, że są wszyscy tacy sami. Każdy introwertyk ma swoją indywidualność i może różnić się od innych pod wieloma względami. Niektóre z typowych cech introwertyków:

Potrzebują czasu, zanim nawiążą głębszą relację.
Najlepiej czują się w samotności lub w małym gronie bliskich osób.
Efektywność ich pracy nie zależy od pochwał ani nagród.
Najlepiej pracują, kiedy mogą się “zamknąć” na innych i skupić na zadaniu.
Do skupienia potrzebują ciszy lub spokojnej muzyki.
Preferują ciekawe rozmowy nad jałowymi dyskusjami lub plotkami.
Są dobrymi i uważnymi słuchaczami.
Nie lubią przebywać w zatłoczonych miejscach ani być w centrum uwagi.
Są kreatywni i mają bogate życie wewnętrzne.
W pracy unikają bezpośredniego kontaktu, zamiast tego częściej wysyłają wiadomości e-mail lub sms.
Niechętnie się chwalą i dzielą swoimi sukcesami lub problemami.
Mówią powoli i przemyślanie.
Posiadają ograniczone spektrum zainteresowań, ale za to bardzo intensywnych i pasjonujących.

Jakie są typy introwertyków?

Niektórzy badacze wyróżniają kilka typów introwertyków, w zależności od tego, co jest dla nich najważniejsze lub co im sprawia najwięcej przyjemności. Oto niektóre z nich:

Introwertyk społeczny – to osoba, która unika dużych grup ludzi i woli spędzać czas samotnie lub z nielicznymi przyjaciółmi. Nie lubi imprez, spotkań rodzinnych czy konferencji. Nie jest to jednak kwestia nieśmiałości czy lęku, a po prostu preferencji.
Introwertyk myśliciel – to osoba, która ma bogate życie wewnętrzne i lubi zanurzać się w swoich myślach i fantazjach. Jest kreatywna, wrażliwa i empatyczna. Potrafi się cieszyć drobnymi rzeczami i doceniać piękno świata.
Introwertyk analityk – to osoba, która lubi analizować i rozwiązywać problemy. Jest logiczna, racjonalna i obiektywna. Interesuje się nauką, technologią i matematyką. Lubi uczyć się nowych rzeczy i poszerzać swoją wiedzę.
Introwertyk odkrywca – to osoba, która lubi podróżować i poznawać nowe miejsca, kultury i ludzi. Jest ciekawa świata i otwarta na nowe doświadczenia. Nie boi się ryzyka ani zmian. Lubi być niezależna i samodzielna.

Jak żyć z introwertykiem?

Życie z introwertykiem może być wyzwaniem, zwłaszcza jeśli partner jest ekstrawertykiem. Ekstrawertycy są osobami, które czerpią energię z kontaktu z innymi ludźmi i potrzebują wielu bodźców, aby się dobrze czuć. Dla nich introwertycy mogą wydawać się nudni, zamknięci w sobie lub niezainteresowani. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć potrzeby i oczekiwania introwertyka i uszanować jego sposób bycia.

Oto kilka rad, jak żyć z introwertykiem:

Nie próbuj go zmieniać ani “wyciągać z niego”. Zaakceptuj go takim, jakim jest i doceniaj jego zalety.
Nie naciskaj go na rozmowę ani nie zadawaj mu zbyt wielu pytań. Pozwól mu mówić wtedy, kiedy ma coś do powiedzenia i słuchaj go uważnie.
Nie oczekuj od niego, że będzie chodził z tobą na każdą imprezę czy spotkanie. Pozwól mu zostać w domu lub wybrać się gdzieś samemu.
Nie bierz jego samotności za odrzucenie czy brak miłości. Zrozum, że potrzebuje czasu dla siebie, aby naładować baterie i poczuć się dobrze.
Nie ignoruj jego uczuć ani nie lekceważ jego problemów. Introwertycy często trzymają je w sobie i nie dzielą się nimi z innymi. Bądź dla niego wsparciem i daj mu poczuć, że możesz być jego zaufanym przyjacielem.
Nie krytykuj go ani nie porównuj go do innych ludzi. Introwertycy często mają niskie poczucie własnej wartości i są samokrytyczni. Pokaż mu, że go szanujesz i podziwiasz.

Jak sprawdzić, czy jesteś introwertykiem?

Jeśli chcesz dowiedzieć się, czy jesteś introwertykiem, możesz spróbować zrobić test na introwertyzm. Jest wiele takich testów dostępnych w Internecie lub w książkach o osobowości.

Jednym z nich jest test Myers-Briggs, który opiera się na teorii Junga i klasyfikuje ludzi według czterech par przeciwstawnych cech: ekstrawersja-introwersja, intuicja-logiczność, uczucie-myślenie, postrzeganie-osądzanie. Test składa się z kilkudziesięciu pytań, które mają na celu określić, jak reagujesz na różne sytuacje i jak podejmujesz decyzje. Na podstawie twoich odpowiedzi otrzymasz czteroliterowy kod, który opisuje twój typ osobowości. Pierwsza litera kodu wskazuje, czy jesteś ekstrawertykiem (E) czy introwertykiem (I).

Innym testem jest test Big Five, który mierzy pięć głównych wymiarów osobowości: otwartość na doświadczenia, sumienność, ekstrawersja, ugodowość i neurotyczność. Test składa się z kilkuset stwierdzeń, na które trzeba odpowiedzieć w skali od “zdecydowanie się nie zgadzam” do “zdecydowanie się zgadzam”. Na podstawie twoich odpowiedzi otrzymasz wynik procentowy dla każdego z wymiarów. Wymiar ekstrawersji pokazuje, czy jesteś bardziej skierowany na zewnątrz czy do wewnątrz.

Oczywiście żaden test nie jest w stanie dokładnie określić twojej osobowości i nie powinieneś traktować go jako ostatecznej prawdy. Testy mogą być jednak pomocne w lepszym poznaniu siebie i zrozumieniu swoich potrzeb i preferencji. Pamiętaj też, że introwersja i ekstrawersja to nie czarne i białe kategorie, a raczej kontinuum, na którym każdy znajduje się gdzieś pomiędzy. Możesz być więc introwertykiem z domieszką ekstrawersji lub odwrotnie.

Czytaj dalej

Zdrowie

Jakie są objawy udaru słonecznego (cieplnego)?

Redakcja

Udar słoneczny, znany również jako udar cieplny, jest poważnym stanem, który występuje wskutek nadmiernej ekspozycji na działanie słońca i przegrzania organizmu. Może wystąpić w gorące, wilgotne dni, gdy organizm nie jest w stanie skutecznie regulować temperatury ciała. Udar słoneczny jest sytuacją krytyczną i wymaga natychmiastowej interwencji medycznej. Dlatego ważne jest, aby znać objawy i umieć je rozpoznać.

Oto główne objawy udaru słonecznego:

Wysoka gorączka: Jednym z charakterystycznych objawów udaru słonecznego jest bardzo wysoka gorączka, która może sięgać nawet 41°C lub więcej. Osoba dotknięta udarem może mieć czerwoną, gorącą i suchą skórę.
Silny ból głowy: U osoby z udarem słonecznym występuje nasilający się ból głowy, który może być pulsujący i nieustępliwy.
Zawroty głowy i dezorientacja: Osoba dotknięta udarem może mieć problemy z utrzymaniem równowagi, odczuwać zawroty głowy oraz być dezorientowana.
Nudności i wymioty: Udar słoneczny może powodować nudności i wymioty.
Przyspieszone bicie serca i oddech: Osoba dotknięta udarem może odczuwać przyspieszone bicie serca i oddech.
Obrzęk i skurcze mięśni: Mogą wystąpić skurcze mięśniowe oraz obrzęk, zwłaszcza w mięśniach nóg i brzucha.
Świadomość zaburzona lub utrata przytomności: W przypadkach zaawansowanego udaru słonecznego, osoba może stracić przytomność lub być w stanie zmniejszonej świadomości.

Co robić w przypadku podejrzenia udaru słonecznego?

Udar słoneczny jest stanem nagłym i wymaga natychmiastowej pomocy medycznej. W przypadku podejrzenia udaru słonecznego należy niezwłocznie podjąć następujące kroki:

Przenieś osobę w chłodniejsze miejsce: Natychmiast przetransportuj osobę do cienia lub w chłodniejsze miejsce.
Ochładzaj organizm: Stosuj chłodzące kompresy na ciele osoby, zwłaszcza na głowie, szyi i okolicach pach i pachwin.
Nawadniaj: Daj osobie dużo płynów do picia, najlepiej wodę lub napoje izotoniczne. Unikaj napojów z kofeiną lub alkoholem.
Zadzwoń po pomoc medyczną: Skontaktuj się z lokalnymi służbami medycznymi lub wezwij pogotowie ratunkowe.

Jak zapobiegać udarom słonecznym?

Najlepszym sposobem zapobiegania udarom słonecznym jest unikanie nadmiernego wystawienia się na działanie słońca w najgorętszych godzinach dnia (zazwyczaj od 10:00 do 16:00). Oto kilka innych zaleceń, które pomogą ci chronić się przed udarem słonecznym:

Ubieraj się odpowiednio: Zakładaj lekkie, przewiewne ubrania, które chronią skórę przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych.
Nakrywaj głowę: Załóż kapelusz z szerokim rondem lub czapkę, która zasłoni Twoją twarz i szyję przed słońcem.
Stosuj krem z filtrem UV: Regularnie używaj kremu z filtrem przeciwsłonecznym o wysokim faktorze, szczególnie na odsłoniętych częściach ciała.
Szukaj cienia: W czasie upałów staraj się znajdować w cieniu, szczególnie w najgorętszych godzinach dnia.
Unikaj aktywności fizycznej w upale: Unikaj intensywnego wysiłku fizycznego w czasie upałów, zwłaszcza na otwartej przestrzeni.
Nawadniaj się regularnie: Pij dużo wody, nawet jeśli nie czujesz pragnienia.

Udar słoneczny może być niebezpiecznym stanem zagrożenia życia. Rozpoznawanie objawów oraz odpowiednie działanie w przypadku podejrzenia udaru są kluczowe w udzieleniu pomocy poszkodowanej osobie. Pamiętaj, że lepiej zapobiegać niż leczyć, dlatego stosuj się do zaleceń dotyczących ochrony przed słońcem i unikaj nadmiernej ekspozycji na upał.

Czytaj dalej

Moda i uroda

Jak zadbać o suche pięty? Poradnik dla każdego

Redakcja

Suche pięty to problem, który dotyka wielu osób, zwłaszcza latem, kiedy odsłaniamy stopy w sandałach. Suche i popękane pięty nie tylko źle wyglądają, ale mogą być również bolesne i podatne na infekcje. Dlatego warto wiedzieć, jak zapobiegać i leczyć tę dolegliwość. Oto przyczyny suchych pięt, kosmetyki i domowe sposoby na ich nawilżenie i zmiękczenie.

Przyczyny suchych pięt

Skóra na piętach jest grubsza niż na innych częściach ciała i szybciej rogowacieje. Ponadto, skóra na podeszwach stóp nie ma gruczołów łojowych, które natłuszczają i chronią przed wysuszeniem. Dlatego pięty wymagają specjalnej pielęgnacji, o której często zapominamy.

Suche i pękające pięty mogą być spowodowane przez różne czynniki, takie jak:

noszenie niewłaściwego obuwia – zbyt ciasnego, nieprzewiewnego, obcierającego pięty;
praca wymagająca wielu godzin stania;
nadwaga i otyłość – powodują, że wzrasta ciężar nacisku na stopy i pięty;
ciąża i związane z nią wahania hormonalne oraz wzrost masy ciała;
niedobór w diecie witamin A i B5;
niedoczynność tarczycy;
cukrzyca;
choroby skóry takie jak łuszczyca czy atopowe zapalenie skóry (AZS).

Kosmetyki na suche pięty

Podstawą w pielęgnacji suchych pięt jest systematyczne stosowanie kremu do stóp. Dobry krem powinien zawierać substancje o działaniu nawilżającym, natłuszczającym, regenerującym, zmiękczającym i złuszczającym. Niektóre z nich to:

mocznik – nawilża, zmiękcza, a w wyższych stężeniach (30%) również delikatnie złuszcza skórę;
oleje roślinne, np. masło shea, olej z kiełków pszenicy, olej z awokado – uzupełniają braki w powłoce lipidowej i zapobiegają utracie wody;
witamina A i E – witamina A zmiękcza naskórek, usprawnia funkcje obronne skóry, jest pomocna w leczeniu zmian patologicznych; witamina E wspomaga działanie innych witamin, zwiększa nawilżenie skóry, pobudza krążenie;
witamina F – jest mieszaniną niezbędnych kwasów tłuszczowych, pomaga odżywić i zapobiega wysuszeniu skóry pięt;
lanolina – hamuje utratę wody, uzupełnia barierę lipidową, działa zmiękczająco i nawilżająco;
olejek z drzewa herbacianego – ma działanie antyseptyczne, zapobiega rozwojowi bakterii i nie dopuszcza do powstawania przykrego zapachu.

Domowe sposoby na suche pięty

Oprócz stosowania kremów do stóp, warto również wykonywać regularnie zabiegi domowe, które pomogą zmiękczyć i nawilżyć suche pięty. Oto kilka sprawdzonych sposobów:

Gorąca woda z sodą oczyszczoną – wsyp sodę do gorącej wody i moczy stopy w kąpieli przez 20 do 30 minut. Następnie usuń zrogowaciały naskórek pilnikiem lub tarką i nałóż krem nawilżający. Powtarzaj dwa razy w tygodniu.
Peeling z soli morskiej i oliwy z oliwek – wymieszaj sól morską z oliwą z oliwek, tak aby powstała gęsta pasta. Nałóż ją na suche pięty i masuj okrężnymi ruchami przez kilka minut. Spłucz ciepłą wodą i osusz stopy. Powtarzaj raz w tygodniu.
Maska z masła shea i róży rdzawej – rozpuść masło shea w kąpieli wodnej, dodaj kilka kropli olejku z róży rdzawej i wymieszaj. Nałóż ciepłą maskę na suche pięty i owiń je folią spożywczą. Pozostaw na 30 minut, a następnie zdejmij folię i wmasuj resztę maski w skórę. Powtarzaj raz w tygodniu.
Maska jogurtowa z zieloną glinką – wymieszaj jogurt naturalny z zieloną glinką, tak aby powstała gładka pasta. Nałóż ją na suche pięty i owiń je folią spożywczą. Pozostaw na 20 minut, a następnie spłucz ciepłą wodą i osusz stopy. Powtarzaj raz w tygodniu.
Olej migdałowy i miód – wymieszaj olej migdałowy z miodem w proporcji 1:1. Nałóż mieszankę na suche pięty i owiń je folią spożywczą. Pozostaw na 15 minut, a następnie spłucz ciepłą wodą i osusz stopy. Powtarzaj codziennie.

Jak pielęgnować suche i pękające pięty

Aby zapobiec powstawaniu suchych i pękających pięt, należy pamiętać o kilku podstawowych zasadach:

Noś odpowiednie obuwie – powinno być wygodne, przewiewne, dopasowane do rozmiaru stopy i nie obcierać pięt.
Stawiaj stopy poprawnie – unikaj chodzenia na palcach lub na piętach, ponieważ to może powodować nadmierne rogowacenie skóry.
Nawilżaj od wewnątrz – pij dużo wody, jedz produkty bogate w witaminy A, B5 i E, takie jak marchew, jaja, orzechy, awokado czy ryby.
Dbaj o higienę stóp – myj je codziennie ciepłą wodą z delikatnym mydłem lub żelem, dokładnie osuszaj między palcami i unikaj noszenia wilgotnych skarpet czy butów.

Suche pięty to problem, który można skutecznie rozwiązać dzięki odpowiedniej pielęgnacji. Warto wypróbować zarówno kosmetyki dostępne w aptekach i drogeriach, jak i domowe sposoby na nawilżenie i zmiękczenie skóry. Pamiętajmy jednak, że suche pięty mogą być również objawem niektórych chorób lub zaburzeń hormonalnych, dlatego jeśli problem się nasila lub nie ustępuje pomimo stosowania zabiegów pielęgnacyjnych, warto skonsultować się z lekarzem lub kosmetologiem.

Czytaj dalej